« Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν, λέγων· Εάν συ ήσαι ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς. Αποκριθείς δε ο άλλος, επέπληττεν αυτόν, λέγων· Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη;
και ημείς μεν δικαίως· διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε. Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς· Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκάς 23: 39-43)
Αυτά ήταν τα λόγια του ενός από τους δύο κακούργους, που ήταν σταυρωμένοι με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Τα τελευταία λεπτά της ζωής του άλλαξε εντελώς τη στάση του αναγνωρίζοντας την ενοχή του απέναντι στο Θεό. Ο Κύριος του έδωσε χάρη να δεί ότι δίπλα του ήταν σταυρωμένος ο Κύριος των δυνάμεων, ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου. Και τη δική του. Όταν με πίστη επικαλέσθηκε τον Κύριο Ιησού, έλαβε τη συγχώρεση των αμαρτιών του και πέθανε με τη βεβαίωση της σωτηρίας. Ο άλλος ληστής παρέμεινε ένας αμετανόητος αμαρτωλός.
Στην ιστορία αναφέρεται ότι ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος ο Μέγας (1712-1786) κάποτε επισκέφθηκε μια φυλακή. Μπήκε στα κελιά και ρωτούσε τους φυλακισμένους γιατί ήταν εκεί. Όλοι ο ένας μετά τον άλλο ισχυρίσθηκαν ότι ήταν αθώοι και ότι η καταδίκη τους ήταν αποτέλεσμα δικαστικής πλάνης. Σε ένα όμως κελί ένας νέος άνδρας παραδέχθηκε πόσο άθλιος ήταν και ότι δίκαια ήταν εκεί. Ομολόγησε ότι άξιζε τη τιμωρία του και ότι οι πράξεις του ατίμασαν αυτόν και την οικογένειά του. Μόλις το άκουσε αυτό ο αυτοκράτορας πήγε στη πόρτα την άνοιξε και γυρνώντας προς το φυλακισμένο είπε αυστηρά: « Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ. Μολύνεις την ατμόσφαιρα μεταξύ τόσων δίκαιων ανθρώπων. Βγές γρήγορα έξω!»
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ' οι πάσχοντες. Δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Λουκάς 5: 31-32).
